Σκέψεις ,ειδήσεις και απόψεις χωρίς χαλιναγώγηση ή άλλα φίλτρα . santokoraki@gmail.com

Στη Σαντορίνη δεν υπάρχει ένα blog που να μπορεί ο κάθε ένας να πει την άποψη του δημοσία.

Σ αυτό το blog θα στέλνεις την άποψη σου και θα την ανεβάζουμε αυτούσια

Τετάρτη 17 Απριλίου 2013

H Υιοθεσία: "Από πού έρχομαι; Γιατί με εγκατέλειψε η μητέρα μου;"

 
Διαβάστε ένα άρθρο για τον ρόλο των ψυχοθεραπευτών στην προσπάθεια των υιοθετημένων τέκνων να έχουν πρόσβαση στις ρίζες τους, στην αρχή της αρχής τους και την ανάγκη μίας ανθρώπινης επαφής, πουν θα λειτουργεί σαν "ηχώ" στο βίωμά τους.
Το θέμα της πρόσβασης στις ρίζες μας, στην αρχή της αρχής μας δεν είναι ένα θέμα επίκαιρο, μόνο σήμερα. Η φαντασίωση ότι οι πραγματικοί γονείς μας μπορεί να ήταν άλλοι από αυτούς που μας μεγάλωσαν, έχει καταδυναστεύσει γενεές επί γενεών και αποτελεί μία παγκόσμια φαντασίωση-κλινικό εύρημα στη δουλειά μας-ως ψυχοθεραπευτών (roman familial)....

Κείμενο: Μερόπη Μιχαλέλη, Ψυχολόγος- Ψυχαναλύτρια*

"Από πού έρχομαι;" "Γιατί με εγκατέλειψε η μητέρα μου;"

Συχνά, επειδή οι θετοί γονείς είναι πληγωμένοι στη διάρκεια της πορείας τους να αποκτήσουν παιδί, νομίζουν ότι το παιδί γεννιέται όταν φτάνει σπίτι τους. Επειδή πληγώθηκαν μπορεί να έχουν την τάση να εκμηδενίζουν το παρελθόν του. Με τον τρόπο αυτό όμως, δεν εκμηδενίζουν μόνο το παρελθόν του παιδιού αλλά και το δικό τους. Ωραιοποιούν τον εαυτό τους για να κριθούν κατάλληλοι, αποσιωπώντας όλες τις ανησυχίες, τους φόβους και τις αμφιβολίες τους. Θα πρέπει να τους δώσουμε την ευκαιρία να μιλήσουν για την ιστορία τους, τη στιγμή που συναντούν το παιδί. Τη στιγμή αυτής της συνάντησης, δεν θα έπρεπε να κρίνεται η ικανότητα τους να είναι γονείς. Εκείνη τη στιγμή, συχνά πραγματοποιείται η συνάντηση δύο ιστοριών οδύνης.
Όταν ένα παιδί δίνεται σε ίδρυμα για υιοθεσία, το χειρότερο δεν είναι ούτε το ότι εγκαταλείπεται ούτε ίσως το ότι μπορεί να μην υιοθετηθεί ποτέ. Το χειρότερο είναι η αβεβαιότητα, που απογυμνώνει τη ζωτική του ενέργεια, σε ό,τι αφορά τη σχέση του και το μέλλον του. Αυτή η αβεβαιότητα και η μακρά αναμονή μπορεί να του δώσουν την ψευδαίσθηση ότι θα ξαναβρεί τους γονείς του. Μάταια προσπαθεί να πενθήσει την ελπίδα αυτή. Ο χρόνος μετρά διαφορετικά για δύο παιδιά της ίδιας ηλικίας, όπου το ένα μεγαλώνει στην οικογένειά του και το άλλο περιμένει να συνάψει δεσμούς αγάπης που θα του εξασφαλίσουν όχι απλώς την επιβίωση, αλλά τη ζωή του.
Η αβεβαιότητα για το αύριο καθιστά αδύνατη την αρμονική εξέλιξη και αποτελεί μόνιμη πηγή άγχους, απελπισίας, οργής και ανικανότητας. Ακόμη και όταν ένα παιδί μεγαλώνει σε ίδρυμα, μπορεί να ανθίσει όταν ξέρει ότι θα μείνει για πάντα εκεί.
Η αγωνία για τη ρήξη του δεσμού, πριν καν αυτός ο δεσμός εγκατασταθεί ως σταθερός καθιστά αυτά τα παιδιά εύθραυστα για όλη τους τη ζωή.
Όταν μιλάμε στα υιοθετημένα παιδιά για τις ρίζες τους, ο ρόλος μας είναι να επιτρέψουμε τη συμβολοποίηση του πόνου τους, ξαναβάζοντας σε τάξη την ιστορία τους, έτσι ώστε να αποδώσουμε στο παιδί την ταυτότητά του με το να το επανασυνδέσουμε με τις ρίζες του και να του δώσουμε με τον τρόπο αυτό, την υπόσταση ατόμου.
Ο ρόλος μας δεν είναι  ούτε να παρηγορούμε, ούτε να διορθώσουμε την, ίσως κατακερματισμένη ιστορία του, ούτε να προσπαθήσουμε να αλλάξουμε το μέλλον του, στη διάσταση που μπορεί να πάρει μέσα στην πραγματικότητα. Ο ρόλος μας συνίσταται στο να του μιλήσουμε για την ρήξη του αρχικού δεσμού, να βάζουμε λόγια σε αυτό που ζει, εφόσον όλα τα άρρητα-τα μη ειπωμένα οδηγούν σε μία ελλειμματική οργάνωση της διαδικασίας συμβολοποίησης. Η ελλειμματική οργάνωση και λειτουργία της διαδικασίας συμβολοποίησης μπορεί να εκφράζεται  μέσα από την παρουσία των σωματικών συμπτωμάτων. Εμείς πρέπει να αποδώσουμε ένα συμβολικό νόημα στα συμπτώματα του παιδιού.
Όταν δεν γίνει αυτό, όταν δεν μπουν λόγια σε αυτό που ζει, τότε εξαντλείται από την απουσία μιας ανθρώπινης συνάντησης που θα λειτουργεί σαν ηχώ στο βίωμά του. Αυτό δεν μπορεί να γίνει παρά από τα λόγια αλήθειας που λέγονται από αυτόν που του μιλά για την ιστορία του, για την οδύνη του: του μιλά μέσα από την αλήθεια της σχέσης που έχουν τώρα οι δυο τους:
«Έχεις ξέρεις μια μαμά που έκανε πολλά για σένα. Έχει πολύ κουράγιο, γι’ αυτό και ήθελε να σε προστατεύσει. Ξέρει ότι δεν μπορεί να σε μεγαλώσει όπως θα ήθελε. Έχει δυσκολίες. Γι’ αυτό αποφάσισε αυτό που νόμιζε ότι είναι το καλύτερο για σένα: να σε μεγαλώσει μια άλλη οικογένεια που θα είναι η θετή σου οικογένεια. Οι άνθρωποι που σε φροντίζουν τώρα, ήλπιζαν χωρίς να σου το πουν όμως, ότι η μαμά σου, ίσως να άλλαζε γνώμη και ίσως με τον τρόπο αυτό να σε έκαναν να ελπίσεις κι εσύ το ίδιο. Τώρα όμως είδαν πόσο δίκιο είχε η μαμά σου.
Θέλει, για το καλό σου  να μεγαλώσεις σε μία οικογένεια που θα την υιοθετήσεις κι εσύ. Εσύ θα μείνεις για πάντα ο γιος/η κόρη του άνδρα και της γυναίκας που σε γέννησαν, θα μένουν πάντα μέσα σου».
* Η Dr. Μιχαλέλη Μερόπη είναι Ψυχαναλύτρια – Ψυχοσωματική Ψυχοθεραπεύτρια  και Μέλος του Δ.Σ.  της Ελληνικής Ψυχαναλυτικής Εταιρείας.
Εργάστηκε ως ερευνήτρια σε ερευνητικό πρόγραμμα  του INSERM (με Διευθυντή τον καθηγητή Serge Lebovici) και ως εκπρόσωπος της Παγκόσμιας Οργάνωσης Υγείας, για θέματα πρόληψης και αντιμετώπισης των ψυχολογικών επιπτώσεων της βρεφικής θνησιμότητας και του συνδρόμου αιφνιδίου βρεφικού θανάτου (SIDS). Στην Ελλάδα εργάστηκε ως  επιστημονικά υπεύθυνη  του Ευρωπαϊκού Προγράμματος Horizon «Γέννηση και Μέλλον», που συμπεριλαμβάνεται, από τη Διεύθυνση Ψυχικής Υγείας της Επιτροπής των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων, στα Προγράμματα που προωθούν τη Ψυχική Υγεία των παιδιών 0-6 στην Ευρώπη. Ως ιδρυτικό μέλος των επιστημονικών εταιρειών, «Ελληνική Εταιρεία για τη Ψυχική Υγεία των Βρεφών» και του Ινστιτούτου Περιγεννητικής Περιόδου, ασχολείται με την εκπαίδευση των επαγγελματιών υγείας αυτής της περιόδου αλλά και  των λειτουργών των  δημόσιων και ιδιωτικών φορέων στην ανίχνευση, θεραπεία και πρόληψη της ψυχοπαθολογίας αυτής της περιόδου. Ειδικότερα διδάσκει και μελετά την ψυχαναλυτική προσέγγιση της περιγεννητικής περιόδου και της αναπαραγωγικής διαδικασίας, καθώς επίσης την ψυχοπαθολογία ασθενών με σωματική έκφραση 
meropimichaleli.wordpress.com

0 σχόλια: