Η βία και το αίμα χαρακτήρισαν τα χρόνια που ακολούθησαν μέχρι και τη Μεταπολίτευση, όταν η ομαλότητα επανήλθε, με εξαίρεση την εκτέλεση του Παύλου Μπακογιάννη από την τρομοκρατική οργάνωση 17 Νοέμβρη.
 Mε αφορμή τη συμπλήρωση 50 ετών από την δολοφονία του βουλευτή Γρηγόρη Λαμπράκη από παρακρατικούς, ας θυμηθούμε  τις δολοφονίες πολιτικών προσώπων που συγκλόνισαν τη χώρα, από την απελευθέρωση και την ίδρυση του νέου ελληνικού κράτους, μέχρι σήμερα....

Αναγκαστικά σε αυτό το αφιέρωμα θα πρέπει να παραλείψουμε τα θύματα των πολιτικών συγκρούσεων ή των εκκαθαρίσεων, τα θύματα  του εμφυλίου και τις εκτελέσεις που έκανε το ελληνικό κράτος, όπως αυτές των «έξι» (Δημητρίου Γούναρη, Νικόλαου Θεοτόκη, Γεώργιου Χατζανέστη, Πέτρου Πρωτοπαπαδάκη, Γεώργιου Μπαλτατζή και Νικόλαου Στράτου) μετά τη Μικρασιατική καταστροφή ή την εκτέλεση του κομμουνιστή Νίκου Μπελογιάννη το 1952.
Επίσης, δεν θα αναφερθούμε σε δολοφονίες, που δεν αποδείχθηκε ότι ήταν δολοφονίες και επισήμως θεωρήθηκαν «δυστυχήματα».
Τρανό παράδειγμα, ο θάνατος του ήρωα Αλέξανδρου Παναγούλη, ακόμα και αν για τον γράφοντα δεν επρόκειτο για «δυστύχημα».
«Δυστύχημα» άλλωστε θα χαρακτήριζαν και τον φόνο του Γ. Λαμπράκη αν τη νύχτα της 22ας προς 23η Μαΐου του 1963 ο «Τίγρης», δεν πηδούσε πάνω στο τρίκυκλο, στο οποίο επέβαιναν οι δολοφόνοι του βουλευτή…
Ο "ενοχλητικός" μεταρρυθμιστής
Ο Ιωάννης Καποδίστριας, από τη στιγμή που διορίστηκε πρώτος Κυβερνήτης της Ελλάδας από την Γ’ Εθνοσυνέλευση της Τροιζήνας, ήταν μοιραίο να συγκρουστεί με τον παραδοσιακό τρόπο διακυβέρνησης των Ελλήνων, που είχε τις ρίζες του στην Τουρκοκρατία.
Η διαμάχη με τον Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη για την εξουσία ήταν σφοδρή, καθώς ο Καποδίστριας εξέφραζε το νέο και ο Μαυρομιχάλης τη δίκαιη απαίτηση της ανταμοιβής για τα όσα είχε προσφέρει στον αγώνα για την απελευθέρωση.
Παρά το ότι ο Καποδίστριας ξεκινώντας από το μηδέν έβαλε τις βάσεις για την οικοδόμηση ενός σύγχρονου κράτους, οι αντιδράσεις από την αντιπολίτευση και κυρίως από την οικογένεια Μαυρομιχάλη, ήταν λυσσαλέες.
Οι στασιαστικές ενέργειες πλήθαιναν και ήταν φανερό ότι η διαμάχη δεν θα είχε καλή κατάληξη, ειδικά από τη στιγμή που ο μεταρρυθμιστής κυβερνήτης χαρακτηριζόταν ως "τύραννος" και ο ίδιος, αγανακτισμένος, αναφερόταν στους αντιπάλους του ως "φθορείς του έθνους".

  Η δολοφονία: Την αυγή της 27ης Σεπτεμβρίου 1831 ο Ιωάννης Καποδίστριας, δολοφονήθηκε έξω από το ναό του Αγίου Σπυρίδωνα στο Ναύπλιο. Για το φόνο υπήρξαν πανηγυρισμοί (χαρακτηριστικό παράδειγμα οι Υδραίοι), ωστόσο οι περισσότεροι Έλληνες, θρήνησαν τον μεγάλο ηγέτη συναισθανόμενοι ίσως το κακό που είχε βρει την Ελλάδα, λόγω κυρίως των διπλωματικών ικανοτήτων του νεκρού κυβερνήτη.
Οι φυσικοί αυτουργοί:  Τη δολοφονία του Καποδίστρια σχεδίασαν και εκτέλεσαν ο αδελφός του Πετρόμπεη, Κωνσταντίνος και ο γιος του Γεώργιος. Ο πρώτος σκοτώθηκε από τη φρουρά του Καποδίστρια, ενώ ο δεύτερος καταδικάστηκε σε θάνατο και εκτελέστηκε στο Παλαμήδι.
Ο εκτελεστής της τράπουλας

  Ο Θεόδωρος Δηλιγιάννης, υπήρξε πέντε φορές πρωθυπουργός σε διάστημα 20 ετών (1885-1905) , διαδεχόμενος συνήθως τον Χαρίλαο Τρικούπη, του οποίου υπήρξε το αντίπαλον δέος για πολλά χρόνια.
Ήταν εκφραστής του κρατικού αστισμού, τον οποίο αντέταξε με πάθος απέναντι στον εκσυγχρονισμό του Τρικούπη. Η κόντρα των δύο έφτασε σε τέτοια επίπεδα, που όταν ο Τρικούπης πέθανε το 1896 στις Κάννες, ο Δηλιγιάννης ως πρωθυπουργός αρνήθηκε να στείλει κυβερνητικό πλοίο για τη μεταφορά της σορού.
Ο Θ. Δηλιγιάννης χειρίστηκε μια σειρά από πολύ σοβαρές κρίσεις με αποκορύφωμα τον Ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897 που κατέληξε σε εθνική ταπείνωση. Αν και ήταν έντιμος πολιτικός, προκάλεσε πολλά πάθη, ωστόσο το τέλος του ήταν απρόσμενο.

  Η δολοφονία: To απόγευμα της 31ης Μαΐου 1905 έφτανε στην Παλαιά Βουλή στην Οδό Σταδίου η πρωθυπουργική άμαξα, που μετέφερε τον τότε πρωθυπουργό Θεόδωρο Δηλιγιάννη.
Ένας ψηλός μαυριδερός τύπος, προσφέρθηκε να ανοίξει την πόρτα της άμαξας. Μόλις βγήκε ο Δηλιγιάννης από την άμαξα, ο άγνωστος άνδρας τον μαχαίρωσε στην κοιλιά. Ο Δηλιγιάννης μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο, όπου λίγο αργότερα άφησε την τελευταία του πνοή.
Ο αυτουργός: Ο μαυριδερός τύπος που περίμενε τον Δηλιγιάννη και τον δολοφόνησε στα σκαλιά της Βουλής, ήταν ο 38χρονος Αντώνης Γερακάρης, από τη Λάγια της Λακωνίας. Ήταν παντρεμένος και είχε πέντε παιδιά.
Εργαζόταν σε χαρτοπαικτική λέσχη και τα σκληρά μέτρα που είχε πάρει ο Δηλιγιάννης κατά της χαρτοπαιξίας και είχε ζητήσει αυστηρή εφαρμογή του νόμου για τη λειτουργία των χαρτοπαικτικών λεσχών.
Ο Γερακάρης, οργισμένος από τα μέτρα που τον καταδίκαζαν σε ανεργία, αποφάσισε να σκοτώσει τον πρωθυπουργό της χώρας. Καταδικάστηκε από το Κακουργιοδικείο Αθηνών και του επιβλήθηκε η θανατική ποινή.  Αποκεφαλίστηκε στο Παλαμήδι του Ναυπλίου.
Εκτέλεση με γερμανική εντολή;

  Ο βασιλιάς Γεώργιος ο Α’, ήταν ο δεύτερος βασιλιάς της Ελλάδας μετά την αποχώρηση του Όθωνα. Η βασιλεία του κράτησε 50 ολόκληρα χρόνια από το 1963 όταν και ανέβηκε στο θρόνο μέχρι το 1913.
Η εποχή του νέου βασιλικού Οίκου (Γλύξμπουργκ), ξεκινά με τον Γεώργιο τον Α’ και κλείνει με το δημοψήφισμα του 1974 και την μετατροπή του πολιτεύματός μας σε Προεδρευόμενη Κοινοβουλευτική Δημοκρατία.
Ο βασιλιάς Γεώργιος ο Α’ κατάφερε να μείνει στο θρόνο για μισό αιώνα, καθώς ήταν άνθρωπος με πολιτικό ένστικτο και γνώριζε πότε να ελίσσεται και πότε να κάνει παραχωρήσεις.
Παρά την κόντρα του με τον Τρικούπη, δέχθηκε την καθιέρωση της Αρχής της Δεδηλωμένης, ενώ οι χειρισμοί του ήταν προσεκτικοί και όταν εκδηλώθηκε το Κίνημα στο Γουδί, που έφερε στην εξουσία τον Ελευθέριο Βενιζέλο.
Η προχωρημένη ηλικία του, έφερε στο προσκήνιο τον διάδοχο Κωνσταντίνο, ο οποίος συγκρούστηκε με τον Βενιζέλο, ωστόσο η φυσική παρουσία του γηραιού βασιλιά, φαίνεται ότι αποτελούσε εμπόδιο.

  Η δολοφονία: Στις 18 Μαρτίου 1913 ο βασιλιάς Γεώργιος ο Α’, επρόκειτο να επισκεφθεί τον Γερμανό ναύαρχο Γκόπφεν. Στη συμβολή της οδού Β. Όλγας, ο Α. Σχινάς τον πλησίασε και τον πυροβόλησε. Ο υπασπιστής του Γεώργιου, δεν πρόλαβε να αποτρέψει τη δολοφονία του βασιλιά, ωστόσο στη συνέχεια αφόπλισε τον δράστη,  ο οποίος συνελήφθη από χωροφύλακες.
Ο Γεώργιος, μεταφέρθηκε στο "Παπάφειο Ίδρυμα", αλλά ήταν πολύ αργά…  

  Ο φυσικός αυτουργός:  Δράστης της δολοφονικής επίθεσης στον βασιλιά Γεώργιο τον Α’ ήταν ο 43χρονος Αλέξανδρος Σχινάς. Το κίνητρό του παραμένει μυστήριο μέχρι σήμερα. Συνελήφθη στον τόπο του εγκλήματος και ανακρίθηκε, χωρίς να διαρρεύσει οποιαδήποτε λεπτομέρεια. Στις 6 Μαΐου, σύμφωνα με την επίσημη εκδοχή… αυτοκτόνησε, πηδώντας από το παράθυρο του αστυνομικού τμήματος, όπου εκρατείτο.
Οι φάκελοι της ανάκρισης κάηκαν, όταν από άγνωστη αιτία ξέσπασε πυρκαγιά στο ατμόπλοιο, που τους μετέφερε στον Πειραιά. Η επικρατέστερη εκδοχή, είναι πως επρόκειτο για άνθρωπο, που εξυπηρετούσε τα γερμανικά συμφέροντα, που προτιμούσαν τον διάδοχο Κωνσταντίνο.
Δολοφονία υπουργού με χειροβομβίδα

  Ο Χρήστος Λαδάς, εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής με το κόμμα των Φιλελευθέρων το 1926. Διετέλεσε υπουργός του Ε. Βενιζέλου από το 1930 έως το 1932 και το 1947 ανέλαβε το υπουργείο Δικαιοσύνης στην κυβέρνηση συνασπισμού του Θ. Σοφούλη.
Το ενδιαφέρον στην περίπτωσή του είναι ότι ενώ στη δίκη της ηγεσίας του ΚΚΕ για εσχάτη προδοσία (1925), λόγω των θέσεων του κόμματος για το Μακεδονικό, ήταν συνήγορος υπεράσπισης, το 1947 είχε μετατραπεί πλέον σε διώκτη των κομμουνιστών.
Μάλιστα συνυπέγραψε ψήφισμα, που προέβλεπε μαζική στέρηση της ελληνικής ιθαγένειας στους αντιφρονούντες και υπέγραψε ως υπουργός Δικαιοσύνης τις εκτελέσεις χιλιάδων κομμουνιστών.
Η δολοφονία: Την Πρωτομαγιά του 1948, που συνέπιπτε εκείνη τη χρονιά με το Μεγάλο Σάββατο, ο Λαδάς έβγαινε από την εκκλησία του Αγ. Γεωργίου στην πλατεία Καρύτση.
Μόλις μπήκε στο υπηρεσιακό αυτοκίνητο, τον πλησίασε ο 22χρονος Ευστάθιος Μουτσογιάννης και έριξε μέσα στο αυτοκίνητο μια χειροβομβιδα. Ο Χρήστος Λαδάς τραυματίστηκε σοβαρά και πέθανε το βράδυ της ίδιας μέρας.
Ο φόνος του Χ. Λαδά έδωσε την αφορμή στην κυβέρνηση να κηρύξει στρατιωτικό νόμο στις 4 Μαΐου και την ίδια μέρα να εκτελέσει 24 ανθρώπους στην Αθήνα και 130 στην επαρχία, ως αντίποινα.

  Ο φυσικός αυτουργός: Ο Ευστάθιος Μουτσογιάννης, μέλος της ΟΠΛΑ  συνελήφθη λίγο μετά την επίθεση στον Χ. Λαδά και αφού πρώτα σκότωσε έναν από τους αστυνομικούς που τον κατεδίωκαν.
Δικάστηκε μαζί με άλλους 8 συλληφθέντες και τους επιβλήθηκε η θανατική ποινή. Ο Μουτσογιάννης όμως και ο συνεργός του Διονύσιος Καμπανίδης δεν εκτελέστηκαν, καθώς σύμφωνα με την επίσημη εκδοχή «μετανόησαν, ομολόγησαν και κατέκριναν την αντεθνική πολιτική του ΚΚΕ». Ο Μουτσογιάννης αποφυλακίστηκε το 1964.
Το τρίκυκλο του παρακράτους

  Ο βουλευτής, αθλητής και γιατρός Γρηγόρης Λαμπράκης με τη δράση του αποτέλεσε λαμπρό παράδειγμα πολιτικού ακτιβιστή, υπερασπιζόμενος τα λόγια του με τα έργα του.
Εκλέχθηκε βουλευτής Πειραιά το 1961 συνεργαζόμενος με την ΕΔΑ και υπήρξε ιδρυτικό μέλος και αντιπρόεδρος της "Ελληνικής Επιτροπής για τη Διεθνή Ύφεση και Ειρήνη".
Στις 21 Απριλίου 1963 αψηφώντας σχετική απαγόρευση της αστυνομίας, πραγματοποίησε την 1η Μαραθώνια πορεία Ειρήνης, βαδίζοντας το μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής μόνος του.

  Παρά τις ύβρεις και τους προπηλακισμούς από ακροδεξιούς και παρακρατικούς, δεν λύγισε και τελικά συνελήφθη.
Με τη δράση του και τα λόγια του ενόχλησε την ακροδεξιά, την κυβέρνηση αλλά και τη βασίλισσα Φρειδερίκη. Η δολοφονία του προκάλεσε μείζονα κυβερνητική κρίση με τον Κ. Καραμανλή να αναφωνεί "ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο;". Η κυβέρνησή του κατέρρευσε τρεις εβδομάδες αργότερα.


  Η δολοφονία: Το βράδυ της 22ας Μαΐου 1963 ο Λαμπράκης μίλησε σε εκδήλωση που διοργάνωσε στη Θεσσαλονίκη η "Επιτροπή για τη Διεθνή Ύφεση και Ειρήνη".
Από νωρίς παρακρατικοί και αστυνομικοί είχαν καταλάβει τους γύρω δρόμους χτυπώντας και βρίζοντας όποιους έρχονταν να παρακολουθήσουν την ομιλία. Μάλιστα ο βουλευτής, δέχθηκε χτύπημα με ρόπαλο, καθώς προσερχόταν να μιλήσει.
Όταν ολοκλήρωσε την ομιλία του, επιχείρησε να φύγει.  Τον συνόδευαν μόνο άλλα δύο άτομα, καθώς η αστυνομία απέκλεισε στην αίθουσα της εκδήλωσης τους υπόλοιπους. Στη διασταύρωση των οδών Ερμού και Ελ. Βενιζέλου, ένα τρίκυκλο εμφανίστηκε μέσα από το πλήθος και με μεγάλη ταχύτητα έπεσε πάνω στον Γ. Λαμπράκη. Ένας από τους επιβαίνοντες τον χτύπησε με μεταλλικό αντικείμενο. Ο βουλευτής μεταφέρθηκε στο ΑΧΕΠΑ και 4 μέρες αργότερα πέθανε.

  Πιθανότατα ο θάνατος του Λαμπράκη θα είχε θεωρηθεί "τροχαίο δυστύχημα", αν την ώρα που έφευγε το τρίκυκλο, δεν πηδούσε στην καρότσα ο "Τίγρης" Μανώλης Χατζηαποστόλου. Ο Χατζηαποστόλου πάλεψε με τον Εμμανουηλίδη και υποχρέωσε τον Γκοτζαμάνη να σταματήσει. Ένας τροχονόμος, που περνούσε τυχαία από το σημείο, συνέλαβε τον Γκοτζαμάνη.
Οι αυτουργοί: Στο τρίκυκλο επέβαιναν ο Μ. Εμμανουηλίδης, ο οποίος χτύπησε τον Λαμπράκη και ο οδηγός Σ. Γκοτζαμάνης.
Και οι δύο είχαν "πλούσιο" εγκληματικό παρελθόν και ήταν μέλη παρακρατικών οργανώσεων και συνεργάτες της ασφάλειας. Ο Γκοτζαμάνης είχε καταδικαστεί πολλές φορές για ξυλοδαρμούς και συμμετείχε στην παρακρατική οργάνωση του Ξ. Γιοσμά. Ο Εμμανουηλίδης ήταν καταδικασμένος για βιασμό, παιδεραστία και κλοπή.
Ως ηθικός αυτουργός της επίθεσης θεωρήθηκε ο δημοσιογράφος, ακροδεξιός πολιτικός και στρατιωτικός, Ξενοφώνη Γιοσμάς, που στην Κατοχή ήταν συνεργάτης των Γερμανών.
Στη δίκη που πραγματοποιήθηκε τρία χρόνια μετά, οι Γκοτζαμάνης και Εμμανουηλίδης καταδικάστηκαν και 8½ χρόνια κάθειρξη αντίστοιχα με τις κατηγορίες της φυσικής αυτουργίας, της ηθικής αυτουργίας και της συνέργειας σε φυγάδευση. Λίγο μετά τη δικτατορία, αμνηστεύθηκαν και αφέθηκαν ελεύθεροι.
Οι αξιωματικοί της χωροφυλακής, που κατηγορήθηκαν για παράβαση καθήκοντος αθωώθηκαν, όπως επίσης και ο Ξ. Γιοσμάς.
Η δολοφονία του πολιτικού της "συμφιλίωσης"

  O Παύλος Μπακογιάννης ήταν πολιτικός, δημοσιογράφος και υπέρμαχος της "συμφιλίωσης" στα εσωτερικά της χώρας.
Η δικτατορία τον βρίσκει διευθυντή του ελληνικού προγράμματος της Βαυαρικής Ραδιοφωνίας. Από το βήμα αυτό με εκπομπές και σχόλια θα αποτελέσει φωνή αντίστασης κατά της δικτατορίας.
Το 1974 παντρεύεται την Ντόρα Μητσοτάκη και με την αποκατάσταση της Δημοκρατίας επιστρέφει στην Ελλάδα και ασκεί τη δημοσιογραφία μέχρι το 1985 όταν γίνεται πολιτικός σύμβουλος του τότε προέδρου της ΝΔ Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. Το 1989 εκλέχθηκε βουλευτής με τη Νέα Δημοκρατία και ήταν ο άνθρωπος που διαπραγματεύθηκε ως εκπρόσωπος της ΝΔ τον σχηματισμό της κυβέρνησης Τζαννετάκη. Αυτή του τη στάση, που την στήριζε στην υπέρβαση των διαχωριστικών γραμμών και των παθών του παρελθόντος, την πλήρωσε τελικά με τη ζωή του.

  Η δολοφονία: Το πρωί της 26ης Σεπτεμβρίου 1989, ο Παύλος Μπακογιάννης κατευθυνόταν προς το γραφείο του σε πολυκατοικία της οδού Ομήρου στο κέντρο της Αθήνας. Σύμφωνα με μαρτυρία της Ντ. Μπακογιάννη στη δίκη της 17Ν, ο Παύλος Μπακογιάννης, έχοντας περάσει όλο το βράδυ στον Συνασπισμό, είπε στον συνοδό του να μην πάει μαζί του στο γραφείο.
Οι δολοφόνοι τον περίμεναν στην είσοδο. Τον πυροβόλησαν τέσσερις φορές και σύμφωνα με την αστυνομία, ένας από αυτούς του έριξε και τη χαριστική βολή. Σύμφωνα με αυτόπτη μάρτυρα, που κατέθεσε στη δίκη της 17 Νοέμβρη, στο σημείο της επίθεσης είδε τον Σάββα Ξηρό και τον Ηρακλή Κωστάρη. Ο άνθρωπος που έδωσε τη χαριστική βολή με το 45αρι φέρεται να είναι ο Δημήτρης Κουφοντίνας.

  Οι φυσικοί αυτουργοί: Ο Δημήτρης Κουφοντίνας γεννήθηκε στην Τερπνή Σερρών. Στην εφηβεία του εντάχθηκε στη νεολαία ΠΑΣΟΚ, αλλά τον διέγραψαν καθώς ήταν υπέρ της ένοπλης πάλης. Στις αρχές της δεκαετίας του 80' εντάχθηκε στη 17Ν, έπαιρνε μέρος στα πιο σημαντικά χτυπήματα της οργάνωσης, στρατολογούσε νέα μέλη και ήταν και ο ταμίας της.
Παραδόθηκε στην αστυνομία στις 5 Σεπτεμβρίου 2002 και ενώ είχε αρχίσει μετά το ατύχημα του Σ. Ξηρού, να εξαρθρώνεται η οργάνωση. Ανέλαβε πλήρως την πολιτική ευθύνη για τη δράση της 17Ν και κατηγορήθηκε για σειρά δολοφονιών, μεταξύ των οποίων του Ν. Μομφεράτου, του Αλ. Αθανασιάδη-Μποδοσάκη, του Παύλου Μπακογιάννη, του Κώστα Περατικου. Συνολικά κατηγορήθηκε για 200 αδικήματα και καταδικάστηκε πρωτόδικα σε 13 φορές ισόβια και και 25 χρόνια κάθειρξη, ποινή που στο Εφετείο μετατράπηκε σε 11 φορές ισόβια και 25 χρόνια κάθειρξη.
Ο Σ. Ξηρός γιος ιερέα, εργαζόταν ως αγιογράφος και εγκατστάθηκε μόνιμα στην Αθήνα στις αρχές της δεκαετίας του 90'. Εντάχθηκε στον αντιεξουσιαστικό χώρο, ενώ φέρεται να τον στρατολόγησε στη 17 Νοέμβρη ο Δημήτρης Κουφοντίνας. Ο Σάββας Ξηρός, είναι ο άνθρωπος από τον οποίο ξεκίνησε ουσιαστικά η εξάρθρωση της 17Ν καθώς στα χέρια του έσκασε ο αυτοσχέδιος εκρηκτικός μηχανισμός στις 29 Ιουνίου 2002. Ο ίδιος τραυματίστηκε σοβαρά και μέχρι σήμερα αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα όρασης. Ακολούθησαν επιχειρήσεις της αστυνομίας σε γιάφκες της οργάνωσης, καθώς πάνω του βρέθηκαν κλειδιά και άλλα στοιχεία. Καταδικάστηκε σε 5 φορές ισόβια και 25 χρόνια κάθειρξη για συμμετοχή σε 5 δολοφονίες, ληστείες και εκρήξεις στα πλαίσια της δράσης του ως μέλος της 17Ν.
Ο Ηρακλής Κωστάρης γεννήθηκε στην Πρέβεζα και μετακόμισε για επαγγελματικούς λόγους στην Αθήνα. Συνελήφθη το 2002 στην Πρέβεζα, όπου έκανε διακοπές με την οικογένειά του. Κατηγορήθηκε ότι συμμετείχε στις δολοφονίες
Κατηγορείται ότι συμμετείχε στις δολοφονίες του Παύλου Μπακογιάννη, του Αμερικανού λοχία Ρίτσαρντ Στιούαρτ και του επιχειρηματία Κωστή Περατικού. Καταδικάστηκε σε μία φορά ισόβια και 23 χρόνια κάθειρξη.
Πηγές: (Τα Νέα, Ιστορική Βιβλιοθήκη, Τα Νέα, Το Έθνος, "17Ν, Η αρχή και το τέλος της σημαντικότερης ελληνικής τρομοκρατικής οργάνωσης", ΑΠΕ)
 inews.gr