Σκέψεις ,ειδήσεις και απόψεις χωρίς χαλιναγώγηση ή άλλα φίλτρα . santokoraki@gmail.com

Στη Σαντορίνη δεν υπάρχει ένα blog που να μπορεί ο κάθε ένας να πει την άποψη του δημοσία.

Σ αυτό το blog θα στέλνεις την άποψη σου και θα την ανεβάζουμε αυτούσια
Παρασκευή 19 Απριλίου 2013

Ο ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ ΕΠΕΣΕ ΚΑΙ ΠΑΝΗΓΥΡΙΣΑΜΕ, Ο ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ ΠΕΦΤΕΙ ΚΑΙ ΚΛΑΙΓΟΜΑΣΤΕ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΤΙ?

12:30 μ.μ. | | Επεξεργασία ανάρτησης

               ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΕΞΟΔΟΣ Η ΘΕΙΑ ΧΑΡΗ? 

Το μνημόνιο όπως λένε οι περισσότεροι ξεσκέπασε το σάπιο σύστημα του δικομματισμού που βασίλευε στη πατρίδα μας και μεταμόρφωσε την ελληνική κοινωνία σ΄αυτό που βλέπουμε σήμερα ξεκάθαρα πλέον. Όμως αν το σκεφτούμε λίγο καλύτερα,  η πτώση των παλαιών ντόπιων ειδώλων ίσως και να έβρισκε αντικαταστάτες αν δεν είχε προηγηθεί μια άλλη πτώση «δικομματισμού» που αφορούσε όλη την ανθρωπότητα κι εμάς φυσικά....
Το τείχος του Βερολίνου που καταρρίφθηκε εν μέσω ζητωκραυγών και χαιρετίστηκε με ένα άνεμο ανακούφισης σ΄ολο το πλανήτη, ήταν η κατάρριψη του λεγόμενου υπαρκτού σοσιαλισμού. Όμως είχε κι ένα άλλο φυσικό επακόλουθο. Ο καπιταλισμός μπορούσε πλέον να παίζει μόνος του, σε ελεύθερο τερέν. Αρα,  μπορούσε να μας δείξει το αληθινό του πρόσωπο, χωρίς περιορισμούς, χωρίς συγκρίσεις, χωρίς απειλές από αρκούδες και διάφορα θηρία της «άλλης μεριάς»



Πράγμα και το οποίο έγινε φυσικά.  Οι ρώσσοι  θα μπορούσαν να πάρουν πλέον ένα τζην και να πιουν μια κόλα, αλλά την ίδια στιγμή οι πολίτες της άλλης μεριάς του τείχους θα ανακάλυπταν σύντομα πως δεν έχουν πια δεκάρα τσακιστή ούτε για τζην, ούτε για φρέσκα αναψυκτικά.



Δεν έπεσε στην Ελλάδα ο δικομματισμός. Έπεσε σε όλο το κόσμο. Τα είδωλα γκρεμίστηκαν το ένα μετά το άλλο σε χρόνο ρεκόρ.  Όσο τσακίστηκαν τα όνειρα κι οι ελπίδες των οπαδών της μιας μεριάς, άλλο τόσο τσακίστηκαν τα όνειρα κι οι ελπίδες των αντιφρονούντων.  Δεν έμεινε μόνο  η αριστερά ξεσκέπαστη. Σύντομα την ακολούθησε και η δεξιά. Δεν εκτέθηκε στα μάτια των ονειροπόλων επαναστατών μόνο η Σοβιετία κι οι ακόλουθοι της. Εκτέθηκαν το ίδιο κι ίσως χειρότερα,  οι φανατικοί καθώς πρέπει υποστηρικτές του καπιταλιστικού συστήματος,  που με τόσες σφαγές και τόσο αίμα φυλάγανε σαν κόρη οφθαλμού μη τυχόν και μας το αρπάξουν οι κόκκινοι.



Καραμέλα στο στόμα των απανταχού υποστηρικτών της δύσης, σε κάθε πατρίδα και ιδιαίτερα εδώ στη δική μας βασανισμένη πατρίδα που κατασπαράχθηκε από τη συμφορά ενός εμφυλίου, που γέμισε την Ελλάδα με τάφους και τις οικογένειες με μίσος και θάνατο, ήταν ο πατριωτισμός που οι κομμουνιστές δεν μπορούσαν να έχουν, η διαφύλαξη των ατομικών ελευθεριών που η Σοβιετία καταπατούσε ασύστολα, η δημοκρατία έναντι ενός στυγνού ολοκληρωτισμού, η διαφύλαξη ιερών και οσίων (πατρίς, θρησκεία, οικογένεια) που οι «άπιστοι κόκκινο» θα τα τσάκιζαν.



Σκεφθείτε λοιπόν τι πολιτισμικό σοκ φώλιασε στις ψυχές χιλιάδων φιλήσυχων πολιτών της δύσης που είχαν γεννηθεί και γαλουχηθεί με το φόβο της πείνας και της δυστυχίας των σκλαβωμένων του «παραπετάσματος» και συγχρόνως την αθλιότητα ενός τρίτου κόσμου που έφτανε στα μάτια τους με τη  μορφή ντοκιμαντέρ για τα παιδάκια που πεινάνε, ή κάποιας ροκ συναυλίας για εράνους κι ελεημοσύνες στους αναξιοπαθούντες, όταν συνειδητοποίησαν πως στη νέα τάξη πραγμάτων εκτός από τους παλιοκουμουνιστές, τους παλιοαριστερούς, τους άπιστους, απάτριδες και αντίχριστους, αναλογούσε ανάλογη μεταχείριση και σε εκείνους που νομίζανε πως θα πάρουν το μεγάλο μπράβο για τη αφοσίωση τους στο γοητευτικό καπιταλιστικό σύστημα που αν ήθελες τη μια μπορεί να ήσουν εργάτης και την άλλη εφοπλιστής!



Οι λαοί της δύσης είναι ανίκανοι να ξεσηκωθούν και να ανατρέψουν ένα κατήφορο χωρίς προηγούμενο, γιατί πολύ απλά δεν ξέρουν τι στο διάολο μπορεί  να υπάρξει μετά το κλείσιμο της σκακιέρας του ψυχρού πολέμου.  Τι είναι αυτό το μόρφωμα που έχει προκύψει που ανατρέπει όλα όσα είχαν συνηθίσει να πιστεύουν αφού ξεβράκωσε δυο συστήματα στο όνομα των οποίων είχε αιματοκυλιστεί ολόκληρη η ανθρωπότητα.



Άναυδοι κοιτάνε οι άνθρωποι την αναβίωση ενός Μεσαίωνα που δεν φανταζόντουσαν ούτε στους πιο φριχτούς εφιάλτες.  Ο Κινέζος γίγαντας σαρώνει τις καπιταλιστικές αγορές, οι πρώην κακεμπιτες φιγουράρουν σε γιοτ και επαύλεις που θα τις ζήλευε το Χόλιγουντ, ο ισλαμικός κόσμος σε πλήρη αναβρασμό και νέες λυκοσυμαχίες δημιουργούνται,  οι λαοί της δύσης εξαθλιώνονται οικονομικά, αναδυόμενα θρησκευτικά κινήματα, ρατσιστικά κινήματα, φασιστικές ομάδες κρούσης, μια χωρίς προηγούμενο εξαθλίωση του πνευματικού και ηθικού επιπέδου των κοινωνιών με το οργανωμένο έγκλημα να είναι επίσημα πλέον ο κυρίαρχος του παιχνιδιού. Ένας πνευματικός κόσμος σε πλήρη αποχαύνωση κι μια επιστημονική κοινότητα τσιράκι των πολυεθνικών και των πλάνων τους.



Και στη πατρίδα μας, δύσπιστοι από κούνια, με μια ιστορία γεμάτη από προδοσίες, εφιάλτες και χτυπήματα κάτω από τη μέση , μια πατρίδα που στην ουσία ουδέποτε ελευθερώθηκε, δεν υπάρχουν είδωλα πια. Δεν υπάρχει ένα αποκούμπι ικανό να κερδίσει την εμπιστοσύνη των φτωχοποιημένων και καρπαζωμένων κατοίκων ώστε να τους κάνει να σηκωθούν από τους καναπέδες και να αναζητήσουν τη χαμένη τους αξιοπρέπεια και νέα όνειρα για το μέλλον των παιδιών τους.



Άνθρωποι που έζησαν από το παππού στο πατέρα και στο γιο, με διδαχές του είδους , προσέξτε γιατί θα έρθουν οι κομμουνιστές και θα σας πάρουν τα σπίτια, τα παίρνει η τράπεζα, άνθρωποι που μεγάλωσαν κοιτάζοντας ντοκιμαντέρ για τις ουρές μέσα στο κρύο που περίμεναν για μια κονσέρβα, στήνονται τώρα στα συσσίτια περιμένοντας μια νερόβραστη σούπα, άνθρωποι που μαζεύαν σαν τα  μυρμηγκάκια τα λεφτουδάκια τους για μια δύσκολη ώρα,  τους ξεγυμνώσανε και τους τα πήρανε μέχρι κι αυτά που είχαν φυλαγμένα κάτω από το στρώμα.



Χωρίς να γίνει καμιά επανάσταση, χωρίς να έρθουν «οι άλλοι» χωρίς να αλλαξοπιστήσουν, χωρίς να γίνει πόλεμος, χιλιάδες άνθρωποι που μέχρι πριν ζούσαν στο παραλήρημα του καπιταλισμού και της δυνατότητας να γίνεις από εργάτης εφοπλιστής, ικετεύουν να δουλέψουν για δυο κατοστάρικα και προσεύχονται να ξημερώσει κι να έχουν ένα πιάτο φαΐ να φάνε τα παιδιά τους. 

Η ζωή μετατράπηκε όπως το παλιό ανέκδοτο.



Μ΄εκείνον που πήγε στη κόλαση κι είδε ένα παλιό φίλο να κάθετε σε μια καρέκλα και στα γόνατά του είχε μια θεογκόμενα και στο χέρι του μια μπουκάλα από ακριβό ουίσκι. Κι όταν τον ρώτησε απορημένος «μα καλά τι κόλαση είναι αυτή ρε φίλε, εδώ είναι ο παράδεισος» εκείνος τον κοιτάει με θλιμμένο βλέμμα και του λέει «άσε ρε φίλε, μη τα βλέπεις έτσι η μπουκάλα είναι τρύπια και η γκόμενα βουλωμένη»



Δεν ήταν προετοιμασμένοι οι άνθρωποι για τη κόλαση.  Είχαν τρυπώσει καλά στα κουτάκια του μυαλού την αντίληψη πως όσο είσαι εδώ είσαι καλά. Όπως η άλλη μεριά που πίστευε πως οι χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού ζούσαν τη μεγάλη ανατροπή και τη δικαίωση των αγώνων, τσακίστηκαν ψυχικά κι ανεπανόρθωτα όταν άνοιξε η κουρτίνα κι είδαν με τα μάτια τους τη πλάνη που πίστευαν, κι έμειναν χωρίς τους καθησυχασμούς των πατερούληδων..



Δεν υπάρχει κανείς να περιορίσει την επέλαση του σαπισμένου συστήματος που παίζει μόνο του, κι αυτό πολύ απλά μπορεί να πάρει μαζί του μέχρι να ψοφίσει ακόμα κι ολόκληρη την ανθρωπότητα αν γουστάρει.  Στην Ελλάδα το χτύπημα είναι διπλό. Γιατί ο δικός μας δικομματισμός που είχε τις ρίζες τους πάνω στον διεθνή δικομματισμό κατόρθωσε όχι μόνο να εξαθλιώσει και να ξεπουλήσει μισοτιμής μια ολόκληρη πατρίδα με το λαό της μαζί, αλλά λειτούργησε με τον πλέον ύπουλο και μελετημένο τρόπο, ώστε να μην υπάρχει ούτε ένας ικανός πατριώτης σήμερα που να αγαπάει το τόπο του και το λαό του με ειλικρίνεια και να επιχειρήσει να δώσει μια γροθιά στη κατρακύλα.



Γέμισε το τόπο , εκτός από μεταλλαγμένους πολίτες-πελάτες του άθλιου συστήματος,  με ένα μάτσο χαρτογιακάδες όλων των αποχρώσεων, άοσμους, ατάλαντους, υπαλληλίσκους των κομματικών τους μηχανισμών και των διεθνών προϊσταμένων τους, έτσι ώστε σήμερα να αιωρείται πάνω από τα κεφάλια όλων μας η πολύ απλή και ξεκάθαρη ερώτηση...



«Τι στο διάολο να κάνουμε, που να πάμε..»



Κι κάθε απάντηση που έρχεται μοιάζει το ίδιο γελοία με τις άλλες. Η κάθε πρόταση για αυτόν ή τον άλλον, μοιάζει ανούσια, άχρηστη, γιατί  κανείς δεν έχει να προτείνει τίποτα που να βάλει το μαχαίρι στο κόκκαλο, κι όσοι ακόμα παπαγαλίζουν μεγάλα λόγια έχουν καταντήσει αναξιόπιστοι λόγω πρότερου άχρηστου βίου, όπου ποτέ και για κανένα λόγο ούτε ανέτρεψαν τίποτα, ούτε έδειξαν πως έχουν τη παραμικρή ικανότητα ή διάθεση να το κάνουν στ΄αλήθεια.



Οι λαοί έχουν ανάγκη κάτι νέο. Οι άνθρωποι έχουν ανάγκη από κάτι νέο. Για να μπορέσουν να αποδείξουν, να ονειρευτούν πως είναι ικανοί να δημιουργήσουν κάτι πιο αξιόλογο από αυτό το αίσχος που έχουν φτιάξει, ή αλλιώς να λουφάξουν στη γωνιά τους, φοβισμένοι και υποταγμένοι και να περιμένουν το τέλος ζητιανεύοντας και προσευχόμενοι.



Κι όπως είχε πει ο Ουγκώ η ζητιανιά και η προσευχή είναι αδελφές.  Κι από ότι βλέπω γύρω μου, οι ζητιάνοι πληθαίνουν με γοργούς ρυθμούς. Οι ικέτες της ζωής, οι ικέτες της θείας χάρης πολλαπλασιάζονται και πολύ φοβάμαι πως η χάρη που θα τους δοθεί αν το συνεχίσουν έτσι θα είναι το πολύ πολύ ένας γρήγορος θάνατος.  Γιατί και Θεός να είναι κάποιος δεν μπορεί πλέον να δείξει έλεος σε τόση μιζέρια...



Ξέρετε, θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε να αναλύουμε, να συνωμοσιολογούμε, να αποδείξουμε πως πίσω από το κάθε τι κρύβεται κάτι άλλο και μετά κάτι ακόμα πιο σκοτεινό. Πως τις τύχες μας τις κρατάνε στα χέρια τους μια χούφτα άνθρωποι. Πως υπάρχουν εκατό οικογένειες πανίσχυρες που δημιουργούν την ιστορία. Που κινούν τα νήματα σε οτιδήποτε συμβαίνει. Και μπορεί να είναι αυτή η αλήθεια. Αλλά υπάρχει και μια άλλη αλήθεια απέναντι από αυτούς τους ελάχιστους. 7 δισεκατομμύρια άνθρωποι που αυτούς τους ελάχιστους θα μπορούσαν να τους κάνουν μια μπουκιά. Το πρόβλημα είναι όμως πως αυτοί οι ελάχιστοι είναι ενωμένοι σαν μια γροθιά. Ζουν και υπάρχουν ο ένας συνεργαζόμενος με τον άλλον, σχεδιάζουν μαζί, τρώνε μαζί, σκέφτονται σαν ένας νους. Τα 7 δισεκατομμύρια είναι ένα απρόσωπο τεράστιο πλήθος αποτελούμενο από μονάδες έτοιμες να σφαχτούν μεταξύ τους μόλις κάποιος τους κουρδίσει ένα από τα "ευαίσθητα" κουμπάκια τους.



Γι΄αυτό το λόγο είναι ένα χάος όταν προσπαθήσουμε να βρούμε μια λύση για 7 δισεκατομμύρια. Όταν συνεχώς περιμένουμε τι θα κάνει αυτό το τεράστιο ανώνυμο πλήθος για να αντιγράψουμε ή να ακολουθήσουμε. Είμαστε ευλογημένοι να ζούμε σε μια χώρα πανέμορφη και να είμαστε μόλις δέκα εκατομμύρια. Ακόμα και τα λεμόνια και τα πορτοκάλια να κόβαμε που έχουμε στα δέντρα μας, ακόμα και τα χόρτα να μαζεύαμε στα βουνά μας θα κατορθώναμε να επιβιώσουμε. Είναι καιρός επί τέλους να σκεφτούμε αν  μπορούμε να κάνουμε κάτι που να αφορά αυτό το τόπο. Καμωμένο με αγάπη, σοφία και θάρρος. Είναι καιρός να σταματήσουμε να προσαρμόζουμε τα όνειρά μας και τις ελπίδες μας σε ξένα μοντέλα που αφορούν άλλες πληθυσμιακές ιδιαιτερότητες, άλλες παραδόσεις, άλλες νοοτροπίες. Πρέπει να ξεκινήσουμε από την αρχή να μάθουμε τι μπορούμε να δημιουργήσουμε σαν Έλληνες και τι μπορούμε να διεκδικήσουμε ως Έλληνες.



Είναι παράλογο αυτή τη στιγμή να υπάρχουν άνθρωποι εδώ σ΄αυτό το τόπο που να φοβούνται πως θα πεινάσουν.  Μπορώ να το φανταστώ για τις μεγάλες ερήμους της Αφρικής, για τις παγωμένες στέπες του βορρά, για τους πολλούς, για τόπους που τους ρημάζουν οι φυσικές αγριότητες, αλλά για την Ελλάδα της Μεσογείου που όπου πετάξεις ένα σπόρο φυτρώνει κάτι, που όπου ρίξεις ένα καλάμι πιάνεις ένα ψάρι, είναι όχι απλά ντροπιαστικό είναι αδιανόητο να έχουμε πέσει τόσο χαμηλά ώστε να μπορεί να μας απειλεί και να μας εκβιάζει ο κάθε εγκληματίας με το φόβο της πείνας. 



Είμαστε σοβαροί? Είναι δυνατόν να συνεχίζουμε να κοιτάμε σαν αποχαυνωμένοι το τόπο να ρημάζει, το πλούτο μας να ξεπουλιέται, τις φυσικές μας ομορφιές να δίνονται μισοτιμής την ίδια ώρα που καταπίνουμε σάπια ξενόφερτα φρούτα, μολυσμένα ψάρια από τους μακρινούς ωκεανούς και χαπακωνόμαστε με ηλίθια σκευάσματα για να καταπολεμήσουμε τις αρρώστιες που σπείρανε επάνω μας οι ξεδιάντροποι, εδώ σ΄αυτό το τόπο? Είναι δυνατόν να αδυνατούμε να δούμε ΤΟ ΞΕΚΑΘΑΡΟ?
 vasiliskos2.blogspot.gr

0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)